16/10/14

Veterans C.P.Congrés 1 - 1 Veterans C.P.Mollet


Empatar ens crea un cert desconcert. A la por de no perdre o la manca d'encert de cara a porteria (com ahir va ser el nostre cas) s'ajunta el fet de no saber mai on va anar a parar el punt que falta en el repartiment. Se’l va quedar l'àrbitre? Se’l va quedar la federació? Va anar a parar a un compte "opac" a Andorra?
També és estrany tornar a un lloc conegut i trobar-lo canviat, com la bombonera del CP Congrés, que s'ha transformat en una blanca carpa de poble pijo sense orquestra ni Paquito el xocolater però amb sordina a les tanques. Si fins i tot sembla més gran!
Ja res és el que era, ho deia Sabina: als llocs on t'has enamorat no s’hauria de tornar mai. Però per als més nostàlgics sempre ens quedarà en el Congrés la roda "Belaire" que acompanya la clau del vestidor, objecte que ens remet a un temps passat que "mai" va ser millor, finals dels 80 's, quan es van començar a posar de moda i que algun veterà pot aprofitar per donar-li gat per llebre amb la roda i tunejar-se els patins amb aires retro.---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(Versió Cast.)

Empatar nos crea un cierto desconcierto. Al miedo de no perder o la falta de acierto de cara a portería (como ayer fue nuestro caso) se junta el no saber nunca dónde fue a parar el punto que falta en el reparto. ¿Se lo quedó el árbitro? ¿Se lo quedó la federación? ¿Fue a parar a una cuenta “opaca” en Andorra?
También es extraño volver a un lugar conocido y encontrarlo cambiado, como la bombonera del C.P. Congres, que se ha transformado en una blanca carpa de pueblo pijo sin orquesta ni paquito el chocolatero pero con sordina en las vallas. ¡Si hasta parece más grande y todo!
Ya nada es lo que era, lo decía Sabina: a los lugares donde te has enamorado no habría que volver jamás. Pero para los más nostálgicos siempre nos quedará en el Congrés la rueda “Belaire” que acompaña la llave del vestuario, objeto que nos remite a un tiempo pasado que “nunca” fue mejor, finales de los 80’s, cuando se empezaron a poner de moda y que algún veterano puede aprovechar para darle el cambiazo y tunearse los patines con aires retro.

2 comentaris:

Joan Carné ha dit...

Benvingut de nou Miquel. Una bona alegría tornar a llegar les teves originals cròniques. Com bé comentes mirar enrera ens torna una mica més joves..
Una abraçada.

Ramon Ferré ha dit...

Enhorabona, Miky! Tornen les teves cròniques genials que tant hem trobat a faltar en aquesta última temporada. Llàstima que no poguem ser protagonistes d'alguna d'elles aquest any. Una abraçada! I permet-me la llicència d'agafar els teus quadres per a fer els logos de la LCV cada any. Ets un crack!